YETERKi GEL

Sensiz yaşamaya çabaladım
Eridim yokluğunda
Dua oldun kuruyan dudaklarımda
Çırpındım yorgun, arsız
Zamanımı şaşırdım
Aradım
Kırık kadehlerin keskin çığlıklarında
Kanatılmış eski hatıralarda
Hasta, benzi soluk umutlarda dolaştım
Kaybolmuşluğun şaşkın gözlerinde
Esir düştüm yokluğuna
Açılan ellerime dolmanı bekledim
Demet demet yanlızlıklarda
Yıkıntılardan farkım kalmadı
Sensizlik depremleriyle sarsıldım
Usanmadım yollarına nöbete durmaktan
Pes etmedim, seni sayıkladım
Pişmanlığın vurduğunda alnından
Kan, revan içinde olsanda gel
Son saatim de, son nefesim de
Yetiş gel, ne olur gel
Kokuna hasret, yüzüne hasret
Yeter ki gel, son kez seni göreyim
Bırak kolların da mutluluktan öleyim

SAADET GÜLDÜRSÜN
16.2.2003 Münih 3: 00