BİR GÜN

Ne SEVENİ varmış artık ..

Ne bi yerlerde ÖZLEYENİ..

Ne geceleri DÜŞÜNENİ varmış…

Ne de o AĞLARKEN içi eriyeni…

Dokunmazmış elleri soğuk ellere

Artık görmezmiş gözleri kimseleri

Duyduğuna inanmazmış artık

Deseler “SEVERMİŞ O CANININ İÇİ HALA  SENİ…”

Bilirmiş artık o canının içinin hislerini…

Dokunamasada görebilirmiş yüreğinin içini…

Unutmuş işte, unutmuş "Uğruna Ölürüm"diyen sevdiği

Verdiği sözleri de TUTMAZMIŞ,,

DELİKANLI da değilmiş o artık eskisi gibi…

MUTSUZmuş hep yine mazisindeki gibi

İnanmazmış halini gören, dermiş ne bu zavallının hali…

ZAVALLIymış çünkü…

KİMSESİZmiş...

UMUTSUZLUGUN ÇARESİZLİĞİ ymiş ruhunun çizdiği resmi...

YAPAYALNIZ mış şimdi…

Nerde kaldı GÜLÜŞÜM, güzel günüm nerde diye soramamış.

SUSMUŞ artık, tutulmuş dili..

BELALAR OKUMUŞ ya hani kız o ÇOOK SEVDİĞİNE…

Belki bela katran karası gecelerde sararmış şimdi onu…

Ve sardıkça YAKARMIŞ belki…

YANARMIŞ bu titreyen çocuğun yüreği…

Ama hiç bi acı acıtmazmış SEVDİĞİNİN YOKLUĞU gibi…

Herkes vurmuş ona da.

Yerle bir etmiş ya hislerini..

Alıp götürmüş ondan tüm benliğini…

Yok etmişler ya benim dediği her şeyini..

Hayat bu işte nihayet anlamış bu zavallı çocuk…

Bi gün O'NUN BİLE GİDEBİLECEĞİ……….!!!!